چگونه با معلم‌ها، پزشک‌ها و سایر متخصصان درمورد اینترسکس بودن فرزندمان صحبت کنیم؟
مترجم: سعید.ش
در مراحل مختلف زندگی فرزندتان، لازم است تصمیم‌گیری کنید که موضوع اینترسکس بودن وی را با کدام‌یک از متخصصان در میان بگذارید، و چگونه این موضوع را مطرح کنید. حائز اهمیت است که هر چه زودتر فرزندتان را نیز در پروسه تصمیم‌گیری شرکت دهید. بچه‌های کم‌سن‌وسال نیز می‌توانند نظر و عقیده خود را نسبت به مسائل مختلف ابراز کنند، البته اگر به درستی از آنها سوال شود.
درست است که فرزند کم‌سن‌وسال شما نمی‌تواند درمورد همه مسائل تصمیم‌گیری کند، اما مهم این است که وی بتواند تا هر جا که می‌تواند در پروسه تصمیم‌گیری مشارکت کند. این کار باعث می‌شود تا فرزندتان احساس قدرت کند و بداند که کنترل و مدیریت زندگی‌اش دست خودش است.
در این مقاله به نکاتی اشاره می‌کنیم که با بهره‌گیری از آنها بهتر می‌توانید با معلم‌ها، پزشک‌ها، و سایر متخصصانی که در ارتباط با فرزندتان هستند گفتگو کنید.
⚫️1. پزشک‌ها و کادر پزشکی
پزشک‌ها و کادر پزشکی به احتمال زیاد اولین متخصصانی هستند که شما و فرزندتان با آنها سروکار خواهد داشت. پیش‌تر در مقاله دیگری راجع به تصمیم‌گیری برای انجام یا عدم انجام مداخلات پزشکی روی بدن کودکان اینترسکس صحبت کردیم. بنابراین در این مقاله به چک‌آپ‌های روتین و دیگر ملاقات‌های پزشکی خواهیم پرداخت.
موقعی که می‌خواهید پزشکی را انتخاب کنید، ابتدا درمورد او تحقیق کنید و ببینید که آیا درمورد افراد اینترسکس اطلاعات کافی دارد یا مایل به یادگیری در این زمینه هست یا این‌که نه. ابتدا بسنجید و ببینید که آیا خودتان با پزشکی که انتخاب کرده‌اید راحت هستید یا نه؛ اگر بله، آنگاه فرزندتان را برای ملاقات با پزشک همراه خود بیاورید. اگر فرزندتان بزرگ شده، او را هم تشویق کنید تا در پروسه غربالگری پزشک‌ها و تحقیق درمورد آنها با شما همراه شود، و در نهایت خودش تصمیم بگیرد که به کدام پزشک مراجعه کند.
پیش از ملاقات با پزشک، از سوالاتی که دارید لیستی تهیه کنید و در جلسه ملاقات با پزشک نیز، حتماً برای یادآوری یادداشت‌برداری کنید. می‌توانید از پزشک اجازه بگیرید و گفتگوهایتان را نیز ضبط کنید، تا بعداً بتوانید دوباره گفتگوها را بشنوید تا اگر موقع گفتگو با پزشک متوجه نکته‌ای نشده‌اید، این بار بتوانید بهتر متوجه آن شوید. اگر ضبط کردن گفتگوهایتان امکان‌پذیر نیست، از پزشک بخواهید که هر واژه، اصطلاح، یا عبارتی را که کاملاً متوجه‌اش نمی‌شوید روی کاغذ برایتان بنویسد و در اختیارتان بگذارد.
همیشه با فرزندتان مشورت کنید و ببینید که دوست دارد شما هم همراهش در مطب پزشک حضور داشته باشید یا این‌که نه. عموماً والدین همراه با فرزندشان با پزشک ملاقات می‌کنند، مگر این‌که خود فرزند مشخصاً درخواست کند که نمی‌خواهد والدینش همراهش باشند. برای فرزندتان مشخص کنید که انتخاب با خود اوست.
از پزشک بپرسید که از کجا می‌توانید اطلاعات بیشتری را درمورد بیولوژی خاص فرزندتان بیابید. مراجعی را که خودتان یافته‌اید نیز به پزشک معرفی کنید.
حتماً از مدارک پزشکی فرزندتان (مدارک مربوطه و جواب آزمایش‌های پزشکی) کپی بگیرید.
همراه فرزندتان باشید و او را تنها نگذارید. نهایت تلاش‌تان را بکنید تا از انجام آزمایش‌های غیرضروری یا ملاقات با پزشک‌هایی که واقعاً نیازی به معاینه کردن فرزندتان ندارند جلوگیری کنید. اگر پزشکی به شما توصیه نمود که هر نوع عمل جراحی را روی بدن فرزندتان انجام دهید، از ایشان بخواهید که توضیح بدهند که آیا انجام این عمل جراحی برای سلامت جسمانی فرزندتان ضرورتی دارد یا این‌که صرفاً نوعی جراحی «زیبایی» برای اصلاح‌سازی بدن او است.
به جواب‌های مبهمی مثل «اینگونه بهتر است» قانع نشوید و از پزشک بخواهید که اطلاعات واضح و شفافی در اختیارتان بگذارد. اطلاعاتی که پزشک بیان می‌کند را ضبط نموده یا از آنها نوت‌برداری کنید. همیشه نظر پزشک‌های دیگر را هم بجویید، به سازمان‌های حامی افراد اینترسکس، یا والدین دیگری که فرزندان اینترسکس دارند رجوع کنید.
⚫️2. معلم‌ها و کادر مدرسه
🔻برای بچه‌های کوچکتر
اصلا لازم نیست درمورد اینترسکس بودن فرزندتان چیزی به کادر مدرسه بگویید. این تصمیم به فرزندتان و شرایط خودتان بستگی دارد. اگر فرزندتان دوست دارد آشکارا درمورد اینترسکس بودنش صحبت کند و احتمالش زیاد است که در مدرسه نیز به این موضوع اشاره کند، در آن صورت بهترین کار این است که از قبل با معلم فرزندتان و همینطور با مدیر مهدکودک، پیش‌دبستانی، یا مدرسه‌اش در این خصوص صحبت کنید.
بهتر است بینید که آنها درمورد افراد اینترسکس چقدر اطلاعات دارند (یا چقدر مایل به یادگیری هستند)، سپس درمورد سناریوهایی که ممکن است برای فرزندتان پیش آید با آنها صحبت کنید، و در نهایت به توافق برسید که موقعیت‌های پیش‌آمده را چگونه مدیریت کنید.
اگر فرزندتان به‌ندرت به اینترسکس بودنش اشاره می‌کند، لازم نیست فعلاً این موضوع را با کادر مدرسه در میان بگذارید. اگر فرزندتان دارو مصرف می‌کند یا برای تعویض لباس/استفاده از دستشویی نیاز به امکانات خاصی دارد، درمورد این مسائل فقط با بعضی از مسئولان مدرسه که مشخصاً مرتبط به این موضوع هستند صحبت کنید.
به کادر مدرسه یادآوری کنید که فرزندتان حریم شخصی و خصوصی دارد، بنابراین هر اطلاعاتی که درمورد او بیان شده لازم است شخصی و خصوصی باقی بماند و جای دیگری بازگو نشود، مگر به افرادی که واقعاً نیاز است بدانند. خودتان نیز از قوانین مرکز آموزشی آگاهی پیدا کنید.
🔻برای بچه‌های بزرگتر
پیش از شروع مدرسه یا کالج، با فرزندتان صحبت کنید و ببینید که مایل است چگونه شرایط را مدیریت کند. وی را تشویق کنید تا به مزایا و معایب و همینطور پیامدهای روش‌های مختلف بیاندیشد و در نهایت در این خصوص تصمیمی آگاهانه بگیرد.
اگر فرزندتان تصمیم گرفت که قبل از شروع مدرسه یا کالج، ملاقاتی با کادر مربوطه صورت گیرد، او را تشویق کند تا خودش هم در ملاقات حضور داشته باشد و صحبت کند، و از قبل برنامه‌ریزی کند که چه می‌خواهد بگوید و برای سوالاتی که احتمالاً از او پرسیده می‌شود آمادگی داشته باشد تا بتواند محور گفتگوها را به دست گیرد.
خوب است از مدرسه بپرسید که آیا قوانین یا سیاست‌هایی برای مقابله با قلدری و زورگویی هم‌سن‌وسال‌ها دارند یا نه، و درمورد روش‌های مقابله با این مسائل صحبت کنید. همچنین خوب است بپرسید که آیا مدرسه امکاناتی برای حمایت از دانش‌آموزان دارد یا نه، و آیا خدمات یا گروه‌هایی در مدرسه وجود دارد که افرادی که بخواهند چیزهای جدید یاد بگیرند بتوانند به آنجا مراجعه کنند یا این‌که نه.
اگر فرزندتان دوست دارد اینترسکس بودنش را برای همه آشکار کند، با کادر مدرسه درمورد روش‌های مختلف برای طرح این موضوع در مدرسه صحبت کنید، سپس درمورد روش‌هایی که کادر مدرسه می‌توانند از فرزندتان حمایت کنند تا وی بتواند به شیوه‌ای مثبت و ایمن خود واقعی‌اش را ابراز کند، به توافق برسید.
با کادر مدرسه صحبت کنید و ببینید چطور می‌توانید کودک اینترسکس را زیر نظر داشته باشید و مراقبش باشید تا به‌خاطر آشکاراً اینترسکس بودنش با مسائل منفی و ناخوشآیندی دست به گریبان نشود – البته مراقبت از کودک اینترسکس نباید به گونه‌ای باشد که احساس کند دارید در زندگی‌اش سرک می‌کشید.
اگر فرزندتان مایل نباشد اینترسکس بودنش را برای دیگران آشکار کند، یا این‌که ترجیح دهد که این موضوع را فقط با افراد معتمد در میان بگذارد، با فرزندتان صحبت کنید، و ببینید چه راه‌هایی برای مدیریت این موضوع به ذهنتان می‌رسد، و اگر احیاناً فرد دیگری تصادفاً متوجه این موضوع شد، چه کارهای دیگری لازم است انجام گیرد.
⚫️3. سایر متخصصان
مددکاران اجتماعی، مددکاران نوجوانان، مربی‌های ورزش، پیشوایان مذهبی، یا روانشناس‌ها از جمله سایر متخصصانی هستند که ممکن است به نوعی با زندگی فرزندتان در ارتباط باشند. همانطور که برای معلم‌ها موضوع اینترسکس بودن فرزندتان را آشکار کردید، با استفاده از همان روش‌ها می‌توانید این موضوع را با سایر متخصصان نیز در میان بگذارید.
این نکته را در نظر داشته باشید که فرزندتان با فرد مورد نظری که می‌خواهد برایش آشکارسازی کند قرار است چقدر وقت بگذراند و ارتباطش با وی به چه شکل است. در حالت کلی اصلاً نیازی نیست که موضوع اینترسکس بودن فرزندتان را با بسیاری از متخصصان فوق در میان بگذارید، مگر این‌که احتمال بدهید که فرزندتان خودش به این موضوع اشاره می‌کند یا دلش می‌خواهد این موضوع را با آنها در میان بگذارد.
اگر فرزندتان به امکانات خاصی نیاز دارد، مثلاً برای تعویض لباس نیاز به مکانی خصوصی دارد، آنگاه نیاز است که موضوع اینترسکس بودنش را با افراد مرتبط در میان بگذارید. اما در غیر این صورت و در حالت کلی اصلاً نیازی نیست به این موضوع اشاره‌ای کنید.
اگر فرزندتان می‌خواهد با روانشناس یا دیگر متخصصان بهداشت روان ملاقات کند، توصیه می‌شود که موضوع اینترسکس بودن وی را پیش از اولین جلسه ملاقات با آنها در میان بگذارید.
اینگونه نیست که تمامی متخصصان بهداشت روان از مقوله اینترسکس آگاه باشند، و بنابراین گاهی متخصصان نیز نیاز دارند که دانش و آگاهی لازم را پیرامون این موضوع کسب نمایند. موقعی که دارید درمورد اینترسکس بودن فرزندتان با متخصصان صحبت می‌کنید، به عکس‌العمل آنها دقت کنید.
بسیاری از متخصصان علاقه‌مند به یادگیری چیزهای جدید هستند، اما اگر به متخصصی رجوع کردید که در این خصوص نامطمئن به نظر رسید، یا می‌توانید در این باره با او صحبت کنید تا خیالتان آسوده گردد، و یا این‌که می‌توانید به متخصص دیگری رجوع کنید.
علاوه بر موارد فوق، یادتان باشد که حتماً به احساسی که فرزندتان نسبت به متخصصانی که به آنها مراجعه می‌کند دارد، خوب دقت کنید. کودکان از همان سن پایین معمولاً می‌توانند نشان دهند که چه کسی را می‌خواهند ببینند و چه کسی را نمی‌خواهند.
اگر فرزندتان به اماکن مذهبی مراجعه می‌کند، شاید لازم شود این موضوع را با افراد مرتبط در میان بگذارید. البته مجدداً لازم به ذکر است که این موضوع بستگی به شرایط شخصی و میزان مشارکت شما در مراسم و اماکن مذهبی دارد.
می‌توانید شخصاً از یکی از پیشوایان دینی کمک بگیرید، یا این‌که این مسئله را با فرد دیگری که مورد اعتماد فرزندتان است در میان بگذارید.
⚫️4. جمع‌بندی
بسته به سن و میزان بلوغ فکری فرزندتان، بهتر است او را در تمامی گفتگوها و تصمیم‌گیری‌های مربوط به خودش مشارکت دهید.
بچه‌های کم‌سن‌وسال شاید هنوز به سطحی نرسیده باشند که بتوانند به صورت کامل در گفتگوها مشارکت کنند، با این حال خوب است که آنها را تا جایی که ممکن است در گفتگوها مشارکت داده و به آنها حق انتخاب بدهید که تا هر کجا که مایل هستند بتوانند در این مباحث شرکت کنند.
اگر فرزندتان علاقه‌ای به شرکت در گفتگوها ندارد یا شرکت در گفتگوها را ناخوشآیند یا دستپاچه‌کننده می‌داند، به او بگویید که قرار است درمورد چه مسائلی با دیگران صحبت کنید و از او بپرسید که آیا از چیزهایی که قرار است راجع به او به دیگران بگویید راضی و خوشنود است یا این‌که نه.
همچنین این نکته را نیز در نظر داشته باشید که شرکت نکردن فرزندتان در یک گفتگو به این معنا نیست که دیگر اصلاً دلش نمی‌خواهد در هیچ گفتگویی مشارکت کند. گاهی نظر و عقیده افراد به‌مرور زمان تغییر می‌کند. بنابراین همیشه به فرزندتان حق انتخاب بدهید تا اگر دلش می‌خواهد، بتواند در گفتگوهایی که راجع به خودش است مشارکت کند، اما در عین حال یادتان باشد که فرزندتان را برای شرکت در این گفتگوها تحت‌فشار نگذارید.
مترجم: سعید.ش
🌐منبع: هلپ‌ترنس‌سنتر – شبکه اطلاع‌رسانی ترنسجندر و ترنزیشن
https://helptranscenter.org
Copyright © 2020 سعید.ش https://helptranscenter.org هلپ‌ترنس‌سنتر – شبکه اطلاع‌رسانی ترنسجندر و ترنزیشن All Rights Reserved.
هلپ ترنس سنتر 